Paris Barış Konferansı, I. Dünya Savaşı'nı bitiren antlaşmaların hazırlandığı uluslararası bir konferanstır. Farklı gruplara bölünmüş 32 devletin temsilcileri katılmıştır. Bu devletler, İttifak Devletleri ile savaşmış ya da onlara savaş ilan etmiş devletlerdi. Konferans 18 Ocak 1919'da, Alman İmparatorluğu'nun kuruluşunun yıl dönümünde açıldı. Fransızlara Urfa, Antep ve Maraş verilmiştir. Devletin batısı başta İzmir'in işgali olmak üzere Yunan işgaline maruz kalmıştır. Konferansın kararlarına hâkim devletler; İngiltere, Fransa, ABD ve İtalya ise Macaristan ile 4 Haziran 1920 tarihinde Trianon Antlaşması'nı imzalamışlardır.

Konferansta savaş sırasında imzalanmış olan gizli antlaşmaların uygulanması kararına varılmış, İngiltere ve Fransa Wilson İlkeleri'ne tamamen ters düşmemek için “savaş tazminatı” yerine “savaş onarımı”, “sömürgeciliğin” yerine ise “manda sistemini“ gündeme getirerek uygulanmasına neden olmuşlardır.

I. Dünya savaşının askeri safhasının ateşkes antlaşmalarıyla sona ermesinin ardından galip devletler imzalanacak olan antlaşmaların maddeleri üzerinde karşılıklı olarak anlaşmak ve kendi aralarındaki siyasi, ekonomik problemleri çözümlemek amacıyla 18 Ocak 1919'da Paris'te toplanmış, konferansa ittifak devletlerine karşı savaş açmış olan başta itilaf devletleri olmak üzere toplamda 32 devlet bir araya gelmiştir. Konferansa katılan devletlerin tamamının üye olacağı Milletler Cemiyeti kurulmuş, cemiyetin hedefinin; dünya devletlerinin haklarını eşit olarak korumayı amaçlayacağı savunulmuş ancak bu cemiyetin sadece itilaf devletleri tarafından kurulmuş olması cemiyetin fiilen taraflı davranmasına sebep olmuştur.

İtilaf devletlerinin konferansta savaştan galip ayrılmalarının verdikleri rahatlıkla Wilson İlkelerini göz ardı ederek yenilen devletlere imzalatmak amacıyla ağır şartlar taşıyan antlaşma taslakları hazırlamaları sonucunda itilaf devletlerinin tarafında olan ABD bu konferanstan sonra Avrupa ile olan ilişkilerini alt düzeye indirmiştir.

Konferansta Almanya, Avusturya-Macaristan ve Bulgaristan ile imzalanacak olan barış antlaşmalarının taslakları hazırlanmasına rağmen Osmanlı Devleti ile imzalanacak olan antlaşmanın esaslarının daha sonra belirlenmesi kararlaştırılmış bunda daha önce Rusya'ya verilmesi planlanan bölgelerin Rusya'nın savaştan çekilmesi nedeniyle yeniden paylaşımının gerektiği düşüncesi etkili olmuştur. Konferansa katılan Ermeni temsilcileri Doğu Anadolu'da bağımsız Ermenistan kurulması fikrini ilk kez bir uluslararası konferanstal belirtmişlerdir, bu istekleri de İtilaf Devletleri tarafından destek almıştır. İngiltere ve Fransa daha önce İtalya'ya vermeyi tasarladıkları İzmir ile çevresinin Yunanistan tarafından işgal edilmesini kabul etmişler, bu kararın alınmasında “Yunanistan'ın İzmir çevresindeki Rumların Müslüman Türkler tarafından öldürüldüğü” şeklinde propagandasının etkili olması yanında, asıl sebep Boğazlara çok yakın olan bu bölgede İtalya'nın İngiliz çıkarlarını tehdit edebilecek bir güç olmasından çekinilmesi olmuştur. Bu sebeple İtalya ile itilaf devletleri arasında Paris konferansı sırasında ilk görüş ayrılıkları ortaya çıkmıştır.

Milletler Cemiyetinin ilkelerini karara vardıran, Almanya ile Versailles antlaşması, Avusturya ile Saint-Germain antlaşması, Bulgaristan ile Neuilly antlaşmasını imzalayan itilaf devletleri, 22 Nisan 1920'de Osmanlı Devleti'ni, Paris Barış Konferansına çağırmışlardır.