Kuvayi milliye Anadolu'nun Yunan, İngiliz, Fransız, İtalyan ve Ermeni birliklerince işgal edildiği dönemlerde, Osmanlı ordusunun silahlarının alınıp dağıtıldığı zorlu günlerde ortaya çıkan bir milli direniş örgütüne verilen isimdir. Aynı zamanda
Kuva-yi milliye kurtuluş savaşının ilk savunma kuruluşudur.
Kuvayi milliye mevcudu 1919 yılına kadar 6.
500-7.500 arasındadır. 1920 yılının ortalarında ise
Kuva-yi milliye mevcudunun 15.000'e ulaştığı tahmin edilmektedir. Kuvayi milliyenin ilk kıvılcımı 1918'de güney cephesinde Dörtyol'da Fransızlara karşı başlamıştır. Bunun nedeni ise Fransızların işgallerine Ermenileri ortak etmeleridir. Yerel sivil örgütlenmelerden ortaya çıkan
Kuva-yi milliye düzenli ordulardan oluşan işgalci güçlere karşı bugünkü ismiyle bir gerilla savaşı uygulamıştır. İlk direniş olayları güneydoğu bölgesinde Fransızlara karşı olsa da örgütlü direniş İzmir'in ele geçirilmesinden sonra ege bölgesinde
Kuva-yi milliye olarak başlamış ve yerel örgütlenmeler olarak yayılma göstermiştir.
Kuvayi milliye'nin amaçlarının başında hiçbir devletin ve ulusun egemenliğini kabul etmeyerek, Türk milletinin kendi bayrağı altında rahatça yaşama hakkını ve bağımsızlığını oluşturma düşüncesidir.
Hükümet merkezi, düşmanların şiddetli çemberi içindeydi. Siyasal ve askerî bir çember vardı. İşte böyle bir çember içinde yurdu savunacak, ulusun ve devletin bağımsızlığını koruyacak kuvvetlere emrediyorlardı.
Bu biçimde yapılan emirlerle, devlet ve ulusun araçları temel görevlerini yapamıyorlardı. Yapamazlardı da. Bu araçları savunmanın birincisi olan ordu da 'ordu' adını korumakla birlikte, elbette temel görevini yerine getirmekten yoksundu. İşte bunun içindir ki yurdu savunmak ve korumak olan temel görevi yerine getirmek, doğrudan doğruya, ulusun kendisine kalıyor. Buna Kuvayi Milliye diyoruz.
